Całkiem niedawno przeprowadziłem wywiad z uczniem Leo Straussa, Walterem Nicgorskim. Przygotowując się do tego wywiadu, natrafiłem na sformułowanie Straussa, które obrazuje jego diagnozę stanu współczesnej liberalnej demokracji, “egalitarny permisywizm”.
Pojęcie to od jakiegoś czasu tkwiło mi w głowie z tej racji, że nie bardzo mogąc zidentyfikować jego desygnat, trzymałem je jednak w zapasie, licząc na to, iż wcześniej czy później okaże się użyteczne.
Jak się okazuje, najciemniej jest pod latarnią. Egalitarny permisywizm objawił mi się jako zjawisko znane, wręcz wszechobejmujące, na tyle swojskie, iż niewidoczne. Pomieszkując w Krakowie w okresie wakacyjnym odkryłem, iż egalitarny permisywista stoi obok mnie w sklepie, idzie przede mną po chodniku, czai się, by pochwycić mnie i uczynić na swoje podobieństwo.
Egalitarny permisywizm wylewa się ze zbyt dużych dekoltów, obcisłych spodni i przykrótkich spódniczek. Przenika za pośrednictwem prymitywnego języka i braku obyczajów. Mami obietnicą łatwej rozrywki i wakacyjnego “luzu”. Nade wszystko, ukrywa swą wulgarną twarz za maską codziennej oczywistości - w końcu wszyscy jesteśmy z tego.
Być może warto byłoby niektórym dziewczynom czy chłopakom zwrócić uwagę na to, że nieskromny strój z powodów metafizycznych, biologicznych i pragmatycznych niszczy relacje międzyludzkie, zagraża trwałości instytucji rodziny, na końcu uderza rykoszetem także w zwolenników korzyści uzyskiwanej tanim kosztem, także kosztem innych. Może warto. Niemniej jednak, jeszcze dzisiaj powstrzymam się przed tym krokiem, zadufany wzrok egalitarnego permisywisty wydaje się mówić “myśmy wynaleźli szczęście”.
Marek Przychodzeń
PS: Pamiętam jak swego czasu pewien znany amerykański intelektualista katolicki powiedział publicznie, że mierzy optymizm Polaków długością spódniczek na krakowskim rynku. Jeśli tak, oświadczam, iż optymizm jest contranaturam.
